პურის ფქვილის გარეშე დარჩენის შიშიც იმ დროიდანაა, საიდანაც აზერბაიჯანელებს, ქართველებივით, კრიზისში მოქცევის ჩვევები გამოჰყვათ. პანდემიამ პოსტსაბჭოთა ადამიანებში 90-იანების შიშები ამოატივტივა. ხალხმა ტუალეტის ქაღალდის ნაცვლად, პურის ფქვილი და მაკარონი მოიმარაგა. საქართველოში მზის პანელებიც კი გაიყიდა, როგორც ჩანს, ვიღააცეებს ისევ სიბნელეში დაბრუნების შეეშინდათ. საგანგებო მდგომარეობის გამოცხადებიდან დღემდე, ოცდაათამდე ადამიანი საქართველოში, აზერბაიჯანსა და სომხეთში სახლებიდან გველაპარაკა.
ავტორები
თამარა მშვენიერაძე
ავტორის ისტორიები
გლობალურ საფრთხეზე ჩაკეტილ საზღვრებში: დიალოგი ახლო მეზობლებთან
მარტვილთან ახლოს, სოფელ ნაგვაზაოს მიტოვებული დიდი კინოდარბაზის სცენა მაყურებლის 400 ცარიელ სკამს უყურებს. ეს შთამბეჭდავი შენობა რაიონის კულტურული ცხოვრების მემორიალად იქცა.
ქალაქის ეკრანი
სასტუმრო ივერია თბილისის ცენტრში, როგორც ომისა და დევნილობის სიმბოლო
ცხოვრება ომის შემდეგ
ნუნუ ცერებრალური დამბლის დიაგნოზით დაიბადა, 39 წელი სვანეთის სოფელში, დიდი ოჯახის განსაკუთრებულ მზრუნველობასა და იზოლაციაში გაატარა. ნუნუ ოჯახს ტოვებს და საცხოვრებლად სრულიად მარტო მიდის თბილისში.
მისი საკუთარი ცხოვრება
ადამიანის უფლებების დამცველი და ადვოკატი, 36 წლის ანა, რომელსაც 30-მდე უიმედო საქმე აქვს სასამართლოში მოგებული, თავად ხდება დიდი პროცესის მონაწილე, რომელიც შეიძლება გარდამტეხი აღმოჩნდეს როგორც მისი კარიერისთვის, ისე ქვეყნის მომავლისთვის.
ანას პროცესი
ადამიანის უფლებების დამცველი და ადვოკატი, 36 წლის ანა, რომელსაც 30-მდე უიმედო საქმე აქვს სასამართლოში მოგებული, თავად ხდება დიდი პროცესის მონაწილე.
ანას პროცესი
ეს პოდკასტი ახალგაზრდების ცუდად ყოფნაზე, შფოთვისა და დეპრესიის გამოცდილებაზეა. ყველაზე რთულ პერიოდზე, რომელიც ახალგაზრდების ცხოვრებაში თურმე 18-დან 24 წლამდე დგება.