41-ամյա Տաթևիկ Աղաբաբյանը գյուղական համայնքում հանգստի և աշխատանքի եզակի համալիրի՝ «Դեբեդ Լայֆ»-ի հիմնադիրն ու սեփականատերն է։ Դիզայներ դարձած մաթեմատիկոսը ստեղծել է գեղեցիկ այգի, բացօթյա խոհանոց և հարմարավետ սենյակներ հանդիպումների և քննարկումների համար, որոնք թույլ են տալիս մարդկանց աշխատել և լինել բնությանը ներդաշնակ։ Այս նախագիծը փոխել է Տաթևիկի, ինչպես նաև Դեբետի իր հարևանների կյանքը։ Նրա նպատակն է իր հարևանությամբ (կամ՝ իր կողքին) ստեղծել ուժեղ կանանց համայնք՝ աշխատանքի ընդունելով միայն տեղացի կանանց: Այժմ նրանք ընդլայնում են բիզնեսը՝ հնարավորություն ստեղծելով Դեբետի ավելի շատ կանանց համար։

Հայ դեռահասները բախվեցին փոփոխվող կանոնների և առաջնահերթությունների, քանի դեռ մեծանում էին Քովիդի ժամանակ։ Չայ Խանայի առաջին դեռահաս հեղինակը՝ 17-ամյա Դավիթ Կավկասյանը, կյանքի նոր փուլ մտավ համավարակի ժամանակ։ Դավիթն ու իր ընկերները միջնակարգ դպրոցի վերջին տարին ստիպված եղան տեսնել Քովիդ-19-ի պրիզմայով և դրա ստեղծած իրականությամբ։ Դավիթի տեսանյութում, իր ընկերները Նանեն՝ 18 տարեկան, և Գրիշան՝ 17 տարեկան, հայացք են նետում, թե ինչպիսի ազդեցություն ունեցավ համավարակը իրենց բնականոն կյանքի վրա և այն ուղիների, որոնք նրանք ընտրել էին իրենց ապագայի համար։

Երբ 77-ամյա տատիկը հայտնաբերեց տեխնոլոգիաները, նա սկսեց վայելել կյանքը երկու աշխարհներում էլ՝ իրական և թվային։ Սվետլանա Թամազյանն ընդամենը 50 տարեկան էր, երբ ամուսինը մահացավ՝ նրա խնամքին թողնելով 5 երեխաներին։ Չնայած կյանքի դժվարություններին՝ նա միայնակ մեծացրեց երեխաներին և թոշակի անցավ Հայաստանի հյուսիսում գտնվող Լոռու մարզի Աքորի փոքրիկ գյուղում։ Այսօր նրա երեխաները հեռու են իրենից․ ոմանք Հայաստանի մայրաքաղաք Երևանում են, մյուսները՝ Ռուսաստանում։ Մշտական կապը պահպանելու նպատակով նրանք իրենց մոր համար պլանշետ գնեցին և սովորեցրին, թե ինչպես օգտվել Վայբերից։ Սվետլանան արագությամբ հայտնաբերեց սոցիալական ցանցերի հարստությունը։ Այսօր նա պլանշետով կամ սմարթֆոնով ֆիլմեր է դիտում, նաև տեսանյութեր՝ կարելու և խոհարարության մասին։ Ամենալավն այն է, որ սարքավորումները նրան հնարավորություն են տալիս կապի մեջ լինել իր երեխաների, թոռների և ծոռների հետ:

Լևոն Աֆրիկյանը, ով նախկինում հանքափոր է եղել Ալավերդիում, 20 տարի է ինչ պայքար է մղում իր գոյատևման համար։ Աշխատանքային վթարի պատճառով նա հաշմանդամ է դարձել, իսկ փոխհատուցումը, որի համար նա պայքարում էր, անհավատալիորեն ցածր էր: Համավարակը դարձել է մեկ այլ խոչընդոտ, որը Լևոն Աֆրիկյանը փորձում է հաղթահարել միայնակ։ Այսօր նա պայքարում է կյանքի լավ պայմանների և առաջին անհրաժեշտության իրերի` ձեռնափայտի և հենակների համար։  Այս տեսանյութը պատրաստվել է Friedrich-Ebert-Stiftung (FES)-ի Հարավային Կովկասի տարածաշրջանային գրասենյակի աջակցությամբ: Տեսանյութում տեղ գտած բոլոր կարծիքները պատկանում են հեղինակին, և պարտադիր չէ, որ արտացոլեն FES- ի տեսակետները:

Թեև հայ-թուրքական սահմանին սպասվում էին մեծ փոփոխություններ, այն առայժմ շարունակում է փակ մնալ։ 2020 թվականի 44-օրյա պատերազմից հետո Հայաստանն ու Թուրքիան սկսեցին բանակցություններ վարել հայ-թուրքական սահմանի բացման ուղղությամբ։ Առաջինը սահմանը նախատեսված է բացել Մարգարայի կամրջից՝ այն էլ երրորդ երկրների քաղաքացիների համար։ Հայկական կողմն արդեն հայտնել է, որ սահմանի բացման ուղղությամբ ավարտել է մաքսակետի և այլ անհրաժեշտ ենթակառուցվածքների շինարարությունը, թուրքական կողմից դեռևս հստակ արձագանք չկա։ Բայց մինչ բանակցությունները շարունակվում են, Մարգարա գյուղում մարդիկ անհամբեր չեն սահմանի բացման համար։ Տասնամյակներ շարունակ փակ մնացած սահմանի բացման հետ հույսեր չեն կապում, ավելի շատ անորոշություն է, քանի որ որևէ մեկը նրանց չի բացատրել, թե ինչ հետևանքներ կարող է ունենալ սահմանի բացումը։ Մարգարայում, սակայն, ամենաակտիվը երեխաներն են, ովքեր ուշի ուշով հետևում են սահմանի շուրջ քննարկումներին և սպասում՝ արդյոք բացվելուց հետո կկարողանան հատել կամուրջը։

Ֆիլմը ներկայացնում է վերջին 3 տարիների ընթացքում Լեռնային Ղարաբաղում և նրա շուրջը տեղի ունեցած քաոսային իրադարձությունները և հակամարտության պատճառով իրենց բնակավայրերից արմատախիլ արված մարդկանց: 2023 թվականի սեպտեմբերի վերջին Լեռնային Ղարաբաղը Հայաստանին կապող ճանապարհը լի էր մեքենաներով, որոնք հայտնվել էին անվերջ խցանման մեջ։ Շուրջ տասը ամիս տևած շրջափակումից հետո Ադրբեջանը հարձակվեց Լեռնային Ղարաբաղի վրա՝ սկսելով մեկ օր տևած պատերազմ։ Ամիսներով փակված ճանապարհը վերջապես բացվեց, բայց միայն որպես ելք՝ դեպի Հայաստան։ Վերջին մի քանի տարիների ընթացքում Լեռնային Ղարաբաղի ժողովուրդը բախվել է պատերազմների, տեղահանումների, շրջափակման և մահացու պայթյունի։ Անուշ Շահրամանյանը և Նարինե Կարապետյանը սեպտեմբերին իրենց տները լքած ավելի քան 100 հազար մարդկանց թվում էին: Նրանք անդրադառնում են վերջին տարիների ընթացքում իրենց ապրած քաոսին ու ողբերգությանը։

Հայ ուսուցչուհին ստիպված է ամեն օր 20 կիլոմետր ավտոստոպ անել դպրոց հասնելու համար, տրանսպորտի բացակայության պատճառով։ Լոռու մարզի Մեծ Այրում գյուղը և հարակից գյուղերը հասարակական տրանսպորտ չունեն։ Մոտակա քաղաք մեկնելու միակ միջոցը սեփական մեքենա ունենալն է կամ տաքսի վարձելը, որոնք երկուսն էլ բավականին թանկ են: Աիդա Երզնկյանը մաթեմատիկայի ուսուցիչ է, ով ապրում է Ալավերդի քաղաքում և աշխատում ՄԵծ Այրում գյուղի միջնակարգ դպրոցում։ Տրանսպորտի բացակայությունը լուրջ մարտահրավեր է նրա համար, բայց նա խիզախորեն մեկնում է ամենօրյա դժվարին ճամփորդության, 20 կիլոմետրից ամենաքիչը 7 կիլոմետր քայլելով։ Ուսուցիչը ամեն օր դուրս է գալիս տնից՝ չիմանալով, թե ինչպես է աշխատանքի հասնելու կամ ճանապարհին ինչ վտանգների կարող է հանդիպել։ Նա հիմնականում ավտոստոպ է անում և հաճախ ճանապարհի կեսը ոտքով քայլում է:

Լեոն սթենդ ափ արտիստ է Հայաստանից,ով չի վախենում իր ելույթներում խոսել տաբուացված թեմաներից։ Հայկական մեդիան տասնամյակներ շարունակ եղել է «գաղութացված» այլ երկրների մեդիա արտադրության կողմից: Մասնավորապես հումորի ոլորտում, մշտապես մեծ է եղել ռուսական մեդիայի ազդեցությունը: Հումորային հաղորդումները ողողված են եղել խտրական արտահայտություններով․ կատակների անբաժան մաս են եղել սեքսիզմն ու հոմոֆոբիան: Լեոն սթենդ ափ արտիստ է Հայաստանից, ով իր ելույթներում անդրադառնում է տարիներ շարունակ խտրականացված թեմաներին այլ տեսանկյունից: