Լեոն սթենդ ափ արտիստ է Հայաստանից,ով չի վախենում իր ելույթներում խոսել տաբուացված թեմաներից։ Հայկական մեդիան տասնամյակներ շարունակ եղել է «գաղութացված» այլ երկրների մեդիա արտադրության կողմից: Մասնավորապես հումորի ոլորտում, մշտապես մեծ է եղել ռուսական մեդիայի ազդեցությունը: Հումորային հաղորդումները ողողված են եղել խտրական արտահայտություններով․ կատակների անբաժան մաս են եղել սեքսիզմն ու հոմոֆոբիան: Լեոն սթենդ ափ արտիստ է Հայաստանից, ով իր ելույթներում անդրադառնում է տարիներ շարունակ խտրականացված թեմաներին այլ տեսանկյունից:

«Խորշ»-ը ցույց է տալիս Երևանի ծայրամասերի ամենաստորին հատվածը, որտեղ հանցագործ աշխարհը կլանել է երեք տղաների։ Ֆիլմը պատմում է դաժան իրականության, հասարակական ճնշումների և բարոյական ընտրությունների մասին։ «Խորշ»-ը ֆիլմ է, որը դիտողին տեղափոխում է Երևանի ծայրամասեր, որտեղ միջավայրը կերտում է իր բնակիչների պատմությունները։ Երեք անանուն տղաների փորձառության միջոցով, ֆիլմը բացահայտում է հասարակական ճնշումը, հանցագործ մշակույթը և գոյատևման արժեքները, որոնք ստիպում են դեռահասներին բանտում հայտնվել։ Չարբախի, Մասիվի և Շենգավիթի երազային պատկերները, պոետիկ և նույնսիկ սյուրռեալ հակադրություն են հաղորդում հերոսների առջև ծառացած դաժան իրականությանը, շեշտելով իրենց փորձառության բազմաշերտությունը։ “Խորշ”-ը պատկերում է յուրաքանչյուր կերպարի հակադրվող հեռանկարները, առաջացնելով հարց, թե ինչպե՞ս է միջավայրն ազդում ինքնության ձևավորման վրա:

2020 թվականի Հայաստան-Ադրբեջան պատերազմի հետևանքները. Հայաստանը տարածքներ է հանձնում, մարդիկ ստիպված լքում են իրենց տները։

Երիտասարդ հայ կինոռեժիսորը գտնում է իր մորաքրոջ հին վիդեո տեսախցիկը, իր ամբողջ կյանքի երազանքը։ Մանկության հին կադրերի,և ընտանիքի ու ընկերների հետ ունեցած իր հարցազրույցների միջոցով նա բացահայտում է Հայաստանի այժմյան պատմությունը և ապագայի հույսերը: Հետպատերազմյան Հայաստանում իր ներկայից հիասթափված՝ երիտասարդ հայ կինոռեժիսոր Գրետա Հարությունյանը վերցնում է տեսախցիկը, որպեսզի ուսումնասիրի ապագայի իր տարբերակները: Բայց ապագան հասկանալու համար նա վերադառնում է դեպի իր անցյալը՝ վերանայելով այն իր մորաքրոջ կողմից ստեղծված տնային տեսանյութերի արխիվի միջոցով: Գրետան վերջապես վերցնում է մորաքրոջ տեսախցիկը, մի պահ, որի մասին նա միշտ երազում էր, և այն ուղղում է իր և իրեն շրջապատող մարդկանց: Այս «ժամանակային ճանապարհորդության» միջոցով մենք կարող ենք բացահայտել Հայաստանն արտացոլված իր ոչ վաղ անցյալում, տարբեր սերունդների և ավելի լավ ապագայի համար նրանց հակասական տեսլականների մեջ: Գրետային ուղղված նրանց խորհուրդների միջոցով մենք ականատես ենք լինում, որ հայ հասարակությունը նախագծում է երկրի ավելի լավ ապագայի սեփական տեսլականը: Նկարահանումների ընթացքում Գրետան իմանում է իր զինվոր զարմիկի մահվան մասին, ով նույնպես ունի VHS տեսախցիկի փաստագրված հին կադրեր, որտեղ պատկերված են մանկության տոնական և հուսադրող պահերը: 19-ամյա զինվորը Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև շարունակվող հակամարտության բազմաթիվ զոհերից մեկն է։ Ֆիլմը պատրաստվել է  Friedrich-Ebert-Stiftung (FES) South Caucasus Regional Office-ի աջակցությամբ։ Բոլոր արտահայտված կարծիքները պատկանում են միայն հեղինակին, և կարող են չհամընկնել FES-ի կամ Չայ Խանայի կարծիքին։   Ֆիլմն իրականացվել է Չայ Խանայի աշուն-ամառ կրթաթոշակային ծրագրի շրջանակներում, 2022թ․։ 

Երբ հիշողությունները դրդում են գործել։ Բարեկամության զբոսայգին իմ ողջ մանկության ընթացքում արգելված գոտի էր, վայր, որտեղ երեխաներին չէր կարելի խաղալ։ Խաչատուր Ազարյանի (Բարեկամության զբոսայգու վերջին տնօրենի) դստեր՝ Նարինե Ազարյանի հիշողությունների շնորհիվ տեղափոխվում ենք խորհրդային ժամանակներ, երբ այգին լի էր մարդկանցով և ուրախությամբ։ Ազարյանների ընտանեկան լուսանկարների միջոցով` այգին բոլորովին այլ լույսի տակ ենք տեսնում։ Գյումրեցիների մի քանի սերնդի համար Բարեկամության զբոսայգին իր կամարներով և բեմով քաղաքի այցեքարտն է եղել։ Խաղի և արվեստի կախարդական վայր, ինչն ամբողջովին փոխվեց 1988 թ․-ի երկրաշարժից հետո։ Ֆիլմը վավերագրում է այգու անցյալը, վերածնունդն ու վերաբացումը, հանրային և մասնավոր աջակիցների աշխատանքը, ովքեր հավատում էին, որ այգին պետք է վերագտնի իր դերը` որպես քաղաքի խորհրդանիշ։