Երբ 77-ամյա տատիկը հայտնաբերեց տեխնոլոգիաները, նա սկսեց վայելել կյանքը երկու աշխարհներում էլ՝ իրական և թվային։ Սվետլանա Թամազյանն ընդամենը 50 տարեկան էր, երբ ամուսինը մահացավ՝ նրա խնամքին թողնելով 5 երեխաներին։ Չնայած կյանքի դժվարություններին՝ նա միայնակ մեծացրեց երեխաներին և թոշակի անցավ Հայաստանի հյուսիսում գտնվող Լոռու մարզի Աքորի փոքրիկ գյուղում։ Այսօր նրա երեխաները հեռու են իրենից․ ոմանք Հայաստանի մայրաքաղաք Երևանում են, մյուսները՝ Ռուսաստանում։ Մշտական կապը պահպանելու նպատակով նրանք իրենց մոր համար պլանշետ գնեցին և սովորեցրին, թե ինչպես օգտվել Վայբերից։ Սվետլանան արագությամբ հայտնաբերեց սոցիալական ցանցերի հարստությունը։ Այսօր նա պլանշետով կամ սմարթֆոնով ֆիլմեր է դիտում, նաև տեսանյութեր՝ կարելու և խոհարարության մասին։ Ամենալավն այն է, որ սարքավորումները նրան հնարավորություն են տալիս կապի մեջ լինել իր երեխաների, թոռների և ծոռների հետ:

Լևոն Աֆրիկյանը, ով նախկինում հանքափոր է եղել Ալավերդիում, 20 տարի է ինչ պայքար է մղում իր գոյատևման համար։ Աշխատանքային վթարի պատճառով նա հաշմանդամ է դարձել, իսկ փոխհատուցումը, որի համար նա պայքարում էր, անհավատալիորեն ցածր էր: Համավարակը դարձել է մեկ այլ խոչընդոտ, որը Լևոն Աֆրիկյանը փորձում է հաղթահարել միայնակ։ Այսօր նա պայքարում է կյանքի լավ պայմանների և առաջին անհրաժեշտության իրերի` ձեռնափայտի և հենակների համար։  Այս տեսանյութը պատրաստվել է Friedrich-Ebert-Stiftung (FES)-ի Հարավային Կովկասի տարածաշրջանային գրասենյակի աջակցությամբ: Տեսանյութում տեղ գտած բոլոր կարծիքները պատկանում են հեղինակին, և պարտադիր չէ, որ արտացոլեն FES- ի տեսակետները:

«Փամփուշտը զարդ է․եթե գուզես տեսնիս իրան որպես զարդ»։Փամփուշտը զարդի վերածելու գաղափարը Արտակ Թադևոսյանի մոտ առաջացել է այն ժամանակ, երբ ստիպված է եղել պատասխանել իր դստեր հարցին, թե ի՞նչ է փամփուշտը։  Չցանկանալով երեխային բացահայտել զենքի իրական նպատակը՝ մասնագիտությամբ նկարիչ-քանդակագործ Արտակը սկսում է պատերազմի մեջ խաղաղություն փնտրելու և վերջինիս գեղեցկությունը այլ տեսանկյունից ուսումնասիրելու յուրահատուկ արվեստով զբաղվել․ որն է՝ ամբողջովին վերափոխել զենքի ֆիզիկական և գաղափարային էներգիան՝ բերելով այն դեպի գեղեցկության դաշտ։ Փամփուշտից պատրաստված զարդերն այսօր շատերն են կրում, որոնցից յուրաքանչյուրը իր սեփական պատմությունն ու խթանն ունի խաղաղության մասին կարևոր  հաղորդագրությունը փոխանցելու և տարածելու համար։ 

Երբ Սեպտեմբերի 27-ին պատերազմը սկսվեց, Շուշանիկ Սևյանը (37 տարեկան) և Ռուզան Ազարյանը (32 տարեկան) իրենց երեխաների հետ լքեցին իրենց տները Լեռնային Ղարաբաղի Քելբաջարի շրջանում։ Երկու կին, ովքեր ամուսնացած են երկու եղբայրների հետ, իրենց ժամանակավոր կացարանը գտան ընկերոջ տանը՝ Գավառում, հուսալով, որ պատերազմի ավարտից հետո կվերադառնան տուն։ Բայց վեց շաբաթ անց, երբ կնքվեց հրադադարը, նրանք իմացան, որ իրենց գյուղը՝ Չարեքտարը, պետք է հանձնվի Ադրբեջանին. բազում համայնքներից մեկը, որտեղից էթնիկ հայերը ստիպված էին լքել իրենց տները։Սակայն ճակատագրի տարօրինակ հեգնանքով, այն բանից հետո, երբ Չարեքթարում բնակվող 70 ընտանիքից 65-ը այրեց իր տները և փախավ, որոշվեց, որ գյուղը կմնա Հայաստանի վերահսկողության տակ։ Գյուղի կարգավիճակը չի փոխում Շուշանիկի ճակատագիրը․ նրա տունը մնում է, բայց շրջապատված է Ադրբեջանի կողմից վերահսկվող տարածքներով, և նա վախենում է վերադառնալ։Շուշանիկը, ով դեռևս ապրիլին կորցրել էր ամուսնուն,  վերցրեց իր հինգ երեխաներին, ամուսնու դագաղը, մի քանի իրեր, և լքեց։ Նրա խնամի Ռուզանը, ում ամուսինը մասնակցել էր պատերազմին, միացավ Շուշանիկին իր երեք երեխաների հետ։ Այսօր այս երկու ընտանիքները փորձում են գտնել իրենց նոր տունը՝ ցանկանալով վերագտնել նորմալության զգացումն ամեն ինչ կորցնելու տրավմայից հետո։ 

Երեք տարեց կանանց համար, “Առաքելություն Հայաստան” բարեգործական ճաշարանը դարձել է ապաստան, օգնելով նրանց գտնել ուրախություն և երաժշտություն՝ հաղթահարելու իրենց մենությունը, թեկուզ և օրը մի քանի ժամով։  Անիչկան, էմման ու Գայանեն կախված են “Առաքելություն Հայաստան” բարեգործական կազմակերպությունից․ նրանք ամեն օր այցելում են ճաշարան սնվելու և ժամանակ անցկացնելու համար։ Այս կանանց, ինչպես նաև այլ խոցելի տարեց քաղաքացիների համար, ճաշարանը դարձել է ապահով վայր, հավաքվելու, ընկերներ գտնելու և նվագելու համար։ Երաժշտությունը, որ նրանք միասին ստեղծում են, օգնում է մոռանալ իրենց խնդիրները և գտնել ուրախության նշույլ իրենց դժվարանցանելի կյանքում։ 

Լեռնային Ղարաբաղի վերջին պատերազմը ստիպեց 62 ամյա Քնարիկ Բաբայանին տեղափոխվել Հայաստան, որտեղ նա ստիպված է կառուցել իր կյանքը զրոյից։ Արցախյան պատերազմն անորոշ կերպով փոխեց 62 ամյա Քնարիկ Բաբայանի կյանքը։ Անհոգ ծերությունն իր հայրենիքում վայելելու փոխարեն, որտեղ նա ուներ բարեկեցիկ կյանքով ապրելու համար գրեթե ամեն ինչ, մնացել է առանց կացարանի։ Քնարիկը 40 տարի բուժքույր է աշխատել Ղարաբաղում, և պատերազմի ընթացքում բուժել է բազմաթիվ զինվորների։ Այժմ Քնարիկը չի կարողանում գտնել աշխատանք։ Գործատուները չեն ընդունում տարեցներին և նույնիսկ հաշվի չեն առնում փախստականի կարգավիճակը: Օրեցօր հույսերը մարում են․ Իսկ ինչպե՞ս նա պիտի խնամի իր հաշմանդամություն ունեցող աղջկան և թոռնիկին։ Սրանք այն խնդիրներն են, որոնց լուծումները դեռևս չկան։

Ֆիլմի հեղինակն ամփոփում է 2020-ը և պատմում՝ ինչպես է էմոցիաների անիվն ազդել իր կյանքի վրա: POV- ին կարճամետրաժ ֆիլմ է՝ տարվա ընթացքում հեռախոսով նկարված կադրերի հիման վրա։ Անի Թորոսյանը վավերագրել է իր առօրյան համավարակի ու պատերազմի ընթացքում՝ անդրադառնալով այն կտրուկ փոփոխություններին, որոնց ականատեսն է եղել։ Ֆիլմը ներկայացված է առաջին դեմքով։   Հեղինակի խոսքը POV-ին իմ մտքերի ու զգացողությունների մասին մենախոսություն է՝ ուղղված քեզ, աշխարհին, ու անգամ ինձ։ 2020-ը վավերագրել եմ հենց էնպես, ինչպես տեսել եմ. մառախլապատ, մութ, շրջված։ POV-ին արտացոլանքն է էն ամենի, ինչ ապրել եմ ամբողջ տարվա ընթացքում։ Այս ֆիլմը ցույց է տալիս, թե ինչպես կյանքը փոխվեց 12 ամիսների ընթացքում, ինչպես offline կյանքը դարձավ շքեղություն, «բացասականը» սկսեց գերակշռել «դրականին», ինչպես աննորմալը հանկարծակի դարձավ ապրելակերպ, ու ինչպես մենք սկսեցին հարմարվել էն ամենին, ինչը նախկինում անիրական էր թվում։

Ֆիլմի գլխավոր թեման պատերազմի կրկնությունն  է։ 1990-ական թվականներին ծնված սերնդի համար Ղարաբաղյան պատերազմն անցյալում մնացած մի պատմություն էր, որի մասին ծնողներից են լսել։Արդեն 30 տարի անց նրանք ևս ականատես եղան պատերազմի։ Անի Թորոսյանն ու Աստղիկ Գաուդյանը 44-օրյա պատերազմը վավերագրել են մայրաքաղաքից՝ ականատես լինելով կյանքի սարսափելի հետդարձին։ Պատմության այն դրվագները, որոնց մասին լսել էին փոքր ժամանակ, իրականություն դարձան։ Նույնիսկ հիմա՝ պատերազմից հետո, հետևանքները դեռևս շարունակում են մնալ։ Նոր պատերազմը թողեց նոր տրավմաներ և նոր վախ․ կրկնվելու վախը։