41-ամյա Տաթևիկ Աղաբաբյանը գյուղական համայնքում հանգստի և աշխատանքի եզակի համալիրի՝ «Դեբեդ Լայֆ»-ի հիմնադիրն ու սեփականատերն է։ Դիզայներ դարձած մաթեմատիկոսը ստեղծել է գեղեցիկ այգի, բացօթյա խոհանոց և հարմարավետ սենյակներ հանդիպումների և քննարկումների համար, որոնք թույլ են տալիս մարդկանց աշխատել և լինել բնությանը ներդաշնակ։ Այս նախագիծը փոխել է Տաթևիկի, ինչպես նաև Դեբետի իր հարևանների կյանքը։ Նրա նպատակն է իր հարևանությամբ (կամ՝ իր կողքին) ստեղծել ուժեղ կանանց համայնք՝ աշխատանքի ընդունելով միայն տեղացի կանանց: Այժմ նրանք ընդլայնում են բիզնեսը՝ հնարավորություն ստեղծելով Դեբետի ավելի շատ կանանց համար։

Հայ դեռահասները բախվեցին փոփոխվող կանոնների և առաջնահերթությունների, քանի դեռ մեծանում էին Քովիդի ժամանակ։ Չայ Խանայի առաջին դեռահաս հեղինակը՝ 17-ամյա Դավիթ Կավկասյանը, կյանքի նոր փուլ մտավ համավարակի ժամանակ։ Դավիթն ու իր ընկերները միջնակարգ դպրոցի վերջին տարին ստիպված եղան տեսնել Քովիդ-19-ի պրիզմայով և դրա ստեղծած իրականությամբ։ Դավիթի տեսանյութում, իր ընկերները Նանեն՝ 18 տարեկան, և Գրիշան՝ 17 տարեկան, հայացք են նետում, թե ինչպիսի ազդեցություն ունեցավ համավարակը իրենց բնականոն կյանքի վրա և այն ուղիների, որոնք նրանք ընտրել էին իրենց ապագայի համար։

Երբ 77-ամյա տատիկը հայտնաբերեց տեխնոլոգիաները, նա սկսեց վայելել կյանքը երկու աշխարհներում էլ՝ իրական և թվային։ Սվետլանա Թամազյանն ընդամենը 50 տարեկան էր, երբ ամուսինը մահացավ՝ նրա խնամքին թողնելով 5 երեխաներին։ Չնայած կյանքի դժվարություններին՝ նա միայնակ մեծացրեց երեխաներին և թոշակի անցավ Հայաստանի հյուսիսում գտնվող Լոռու մարզի Աքորի փոքրիկ գյուղում։ Այսօր նրա երեխաները հեռու են իրենից․ ոմանք Հայաստանի մայրաքաղաք Երևանում են, մյուսները՝ Ռուսաստանում։ Մշտական կապը պահպանելու նպատակով նրանք իրենց մոր համար պլանշետ գնեցին և սովորեցրին, թե ինչպես օգտվել Վայբերից։ Սվետլանան արագությամբ հայտնաբերեց սոցիալական ցանցերի հարստությունը։ Այսօր նա պլանշետով կամ սմարթֆոնով ֆիլմեր է դիտում, նաև տեսանյութեր՝ կարելու և խոհարարության մասին։ Ամենալավն այն է, որ սարքավորումները նրան հնարավորություն են տալիս կապի մեջ լինել իր երեխաների, թոռների և ծոռների հետ:

Լևոն Աֆրիկյանը, ով նախկինում հանքափոր է եղել Ալավերդիում, 20 տարի է ինչ պայքար է մղում իր գոյատևման համար։ Աշխատանքային վթարի պատճառով նա հաշմանդամ է դարձել, իսկ փոխհատուցումը, որի համար նա պայքարում էր, անհավատալիորեն ցածր էր: Համավարակը դարձել է մեկ այլ խոչընդոտ, որը Լևոն Աֆրիկյանը փորձում է հաղթահարել միայնակ։ Այսօր նա պայքարում է կյանքի լավ պայմանների և առաջին անհրաժեշտության իրերի` ձեռնափայտի և հենակների համար։  Այս տեսանյութը պատրաստվել է Friedrich-Ebert-Stiftung (FES)-ի Հարավային Կովկասի տարածաշրջանային գրասենյակի աջակցությամբ: Տեսանյութում տեղ գտած բոլոր կարծիքները պատկանում են հեղինակին, և պարտադիր չէ, որ արտացոլեն FES- ի տեսակետները:

Համավարակը, տունը, պատերազմն ու սերը՝ երեխայի աչքերով։ Մուշեղ Համբարձումյանը 9 տարեկան երեխա է, ով ապրում է Երեւանում, իսկ ամառային արձակուրդներն անցկացնում Ստեփանավանում։ Նրա պապիկի տանը, որտեղ ամռանն ապրում է ծնողների (հատկապես՝ մայրիկի) հետ, խնձորի այգի կա, որտեղ սիրում է հնձել խոտը, գիրք կարդալ եւ վայելել խնձորի ծառերի ընկերակցությունը։ Իր ինքնամփոփ բնույթից ելնելով՝ հեշտ է հարմարվել համավարակի բերած իրականությանը։ Փաստացի, նա համոզված է, որ դպրոց չհաճախելու ու դասերն առցանց անելու արդյունքում ավելի արագ է անում տնային հանձնարարությունները, ավելի շատ գիրք կարդում եւ ավելի հանգիստ զգում իրեն։ Այս կարճամետրաժ վավերագրական ֆիլմում Մուշեղը կիսվում է ոչ միայն համավարակի, այլեւ տան, պատերազմի եւ սիրո գաղափարների շուրջ իր հայացքներով։

Վիրտուալ իրականության քաղցր և դառը կտորները։ Հայկական վիրտուալ տարածքում իր ուրույն տեղն ունի Թվիթթերը, որտեղ կա հայկական համայնք։ Այս համայնքի անդամները Թվիթթերում պահում են իրենց այլ կերպ, քան այլ սոցիալան կայքերում․ ֆիլմում կփորձենք բացահայտել, թե որո՞նք են այդ քաղցր իրականության վնասներն ու օգուտները։

Երեք տարեց կանանց համար, “Առաքելություն Հայաստան” բարեգործական ճաշարանը դարձել է ապաստան, օգնելով նրանց գտնել ուրախություն և երաժշտություն՝ հաղթահարելու իրենց մենությունը, թեկուզ և օրը մի քանի ժամով։  Անիչկան, էմման ու Գայանեն կախված են “Առաքելություն Հայաստան” բարեգործական կազմակերպությունից․ նրանք ամեն օր այցելում են ճաշարան սնվելու և ժամանակ անցկացնելու համար։ Այս կանանց, ինչպես նաև այլ խոցելի տարեց քաղաքացիների համար, ճաշարանը դարձել է ապահով վայր, հավաքվելու, ընկերներ գտնելու և նվագելու համար։ Երաժշտությունը, որ նրանք միասին ստեղծում են, օգնում է մոռանալ իրենց խնդիրները և գտնել ուրախության նշույլ իրենց դժվարանցանելի կյանքում։ 

Լեռնային Ղարաբաղի վերջին պատերազմը ստիպեց 62 ամյա Քնարիկ Բաբայանին տեղափոխվել Հայաստան, որտեղ նա ստիպված է կառուցել իր կյանքը զրոյից։ Արցախյան պատերազմն անորոշ կերպով փոխեց 62 ամյա Քնարիկ Բաբայանի կյանքը։ Անհոգ ծերությունն իր հայրենիքում վայելելու փոխարեն, որտեղ նա ուներ բարեկեցիկ կյանքով ապրելու համար գրեթե ամեն ինչ, մնացել է առանց կացարանի։ Քնարիկը 40 տարի բուժքույր է աշխատել Ղարաբաղում, և պատերազմի ընթացքում բուժել է բազմաթիվ զինվորների։ Այժմ Քնարիկը չի կարողանում գտնել աշխատանք։ Գործատուները չեն ընդունում տարեցներին և նույնիսկ հաշվի չեն առնում փախստականի կարգավիճակը: Օրեցօր հույսերը մարում են․ Իսկ ինչպե՞ս նա պիտի խնամի իր հաշմանդամություն ունեցող աղջկան և թոռնիկին։ Սրանք այն խնդիրներն են, որոնց լուծումները դեռևս չկան։