Կարճ ժամանակահատվածում երևանցիների սիրելի վայրերից մեկը դարձավ «Խմորճիկը» փոքր ճաշարանը, որի խոհարարը՝ Շանթը սիրիական պատերազմի արդյունքում վերադարձավ Հայաստան և համեղ ուտեստներ պատրաստելով ու վաճառելով զրոյից կառուցեց իր նոր կյանքը: Շանթը բարեսիրտ, հոգատար խոհարար է, հրաշալի զրուցընկեր: Նա վերապրել է լիբանանյան պատերազմը, սիրիական պատերազմը, իսկ այժմ վերապրում է արցախա-ադրբեջանական շփման գոտում սանձազերծված պատերազմական ծանր իրավիճակը: Ճակատագրի բերումով, անընդհատ նոր կյանք սկսելով, Շանթը, որպես կենսասեր ու իր աշխատանքի պտուղներից բերկրանք վայելող մարդ, երբեք չի ընճվում, ընդհակառակը՝ ընդունելով դժվարություններն, դարձյալ նոր տուն է կառուցում, այգի է խնամում, սիրում է մի կնոջ, ում հետ Հայաստանում է ծանոթացել և հույսով լի է, որ մոտ ապագայում ի վերջո դադարելու են պատերազմները և այս անգամ արդեն իր և Հայաստանի խաղաղությունը տևական են լինելու:

Ֆիլմը գրքի ստեղծման պատմություն է: Գիրքը ճանապարհ է անցնում՝ ներքին ճանապարհը, որը միայն հեղինակի` այս դեպքում Արամ Պաչյանի նախընտրած վայրերում է ձևավորվում: 

2020 թվականի հոկտեմբերի 30-ին, երբ Ղարաբաղա-ադրբեջանական սահմանի ողջ երկայնքով ընթանում էին ռազմական գործողություններ՝ Երևանում ցուցադրվում է Գագիկ Հարությունյանի՝ «Ղարաբաղ» լուսանկարային շարքը, որը ստեղծվել է՝ 1992-1997 թվականներին՝ Ղարաբաղյան պատերազմի առաջնագծում, Ղարաբաղի տարբեր շրջաններում։

«Անվերջ վերադարձ» խորագրով այս շարքը զերծ է բռնության տեսարաններից. հիմնականում մարդակենտրոն լուսանկարներում Գագիկ Հարությունյանը պատերազմի աղետալի հետևանքն է վավերացրել, պատերազմից ակնթարթներ անց վեր է հանել և փոխանցել մարդկային հայացքների, ինչպես նաև բնապատկերների, առարկաների խաղաղության ձգտող լուռ սպասումը:

Այս տեսաֆիլմում գրող Արամ Պաչյանը քննարկում է պատերազմը Գագիկ Հարությունյանի հետ և փորձում լսել ու հասկանալ լուսանկարներում կյանք վերադառնալ երազող կերպարների ուղերձը:

Հայ երիտասարդ կոմպոզիտոր-դիջեյն անդրադառնում է թվային նորարարությունների և տեխնոլոգիաների արդյունքում ստեղծված մարդկության մարտահրավերներին : Այս կարճ ֆիլմում երաժիշտ Վարդան Հարությունյանը կիսվում է իր մտքերով՝ երաժշտական աշխարհի վերափոխման և նրա ապագայի մասին։

Կորոնավիրուսի օրերին ֆիլմի հերոսները գտել են իրենց նախկին կյանքի ռիթմերը վերադարձնելու հնարավորությունը, որը իրականացնում են վազքի միջոցով։ Նրանց վազքուղին կասկադն է, որը մինչ համաճարակը զբոսաշրջիկների սիրելի վայրն էր, իսկ այժմ այն վերարթնանում և նորովի իմաստավորվում է վազորդների շնորհիվ։