მარტვილთან ახლოს, სოფელ ნაგვაზაოს მიტოვებული დიდი კინოდარბაზის სცენა მაყურებლის 400 ცარიელ სკამს უყურებს. ეს შთამბეჭდავი შენობა რაიონის კულტურული ცხოვრების მემორიალად იქცა.

საქართველოს საუკეთესო პარა სპორტსმენი ცურვაში ტექნოლოგიების დახმარებით ყოველდღიური გამოწვევების დაძლევას ცდილობს.

პანდემიით გამოწვეულმა რეალობამ ადამიანებს ტრადიციულ სამუშაო გარემოზე უარი ათქმევინათ და სრულიად ახალი პერსპექტივა დაანახათ.

ანას ბავშვობა და თინეიჯერობა აფხაზეთში, გალის რაიონში, სტერეოტიპებთან ბრძოლას უკავშირდება. 17 წლის გოგო ერთადერთ გასართობს ფოტოგრაფიაში პოულობს და მისი აღქმაც სამყაროს მიმართ მალევე იცვლება. ფიქრებს, ემოციებს, წუხილს მხოლოდ ფოტოების დახმარებით გამოხატავს და არასდროს ბეზრდება სრულიად მარტოს ქალაქში კამერით ხეტიალი. ჩაკეტილი საზღვრის გამო, თბილისში ნაყიდმა კამერამ მასთან თვეების დაგვიანებით ჩააღწია. ანასგან განსხვავებით, მისი ფოტოები სოციალურ ქსელში ბევრს მოგზაურობენ. გოგონა “მოგზაური კამერით” იზოლაციაში მყოფი თინეიჯერის გამოწვევებით სავსე ყოველდღიურობაზე გვიყვება.

პანდემიის დროს, ვიდეო კამერა ადამიანებისა და თბილისის ქუჩებში დარჩენილი ძაღლების თანაცხოვრების მაგალითებს ეძებს. ეს ურთიერთობა ზოგჯერ დამთრგუნველი, ზოგჯერ კი, პირიქით, იმედისმომცემია.    თბილისის ქუჩებში 50 000-ზე მეტი ძაღლი ცხოვრობს. თითქმის ყველა რესტორანს, კაფესა და მაღაზიას საკუთარი ძაღლი ჰყავს მიკედლებული. რაც პანდემია დაიწყო, ძაღლები პრაქტიკულად მშივრები დარჩნენ. ეს ვიდეო ესე მოქალაქეებისა და მათი ოთხფეხა მეგობრების ურთიერთობას აჩვენებს. ქუჩაში უპატრონოდ დარჩენილი ძაღლების მიმართ დამოკიდებულება განსხვავებულია. რეჟისორ ელენე მიქაბერიძის აზრით, ამ დამოკიდებულებას ბევრის თქმა შეუძლია ჩვენს საზოგადოებაზე. ის ქუჩის ძაღლებისა და ადამიანების თანაცხოვრებას აკვირდება თბილისში და ამ ვიდეოში სოლიდარობის მაგალითებს გვაჩვენებს.   ელენა მიქაბერიძე: ამ ვიდეო ესეს დახმარებით მინდოდა თბილისს ქუჩაში დარჩენილი უპატრონო ძაღლების თვალით დავკვირვებოდი. რამდენიმე დღე და ღამე მათთან ერთად ვიხეტიალე ქალაქში და თითქოს უკეთესად აღვიქვი ქალაქიც და ის ადამიანებიც, რომლებიც ჩემ გვერდით ცხოვრობენ. ფილმში ჩანს,  როგორ იცვლება თბილისი სამუდამოდ. ჩემმა მეგობარმა შალვამ დამანახა, როგორი რთულია საყოველთაო მოწოდებას “დარჩი სახლში” დაემორჩილო, მაშინ როცა ქუჩაა შენი სახლი. როგორი რთულია დაიცვა საკუთარი თავი და სხვები, როცა შენ არავინ გიცავს. შალვა ამბობს, რომ დღეს მისი დაცვა მხოლოდ ძაღლებს შეუძლიათ. მისმა გამოცდილებამ იმედი მომცა, რომ ადამიანებისა და ცხოველების მშვიდობიანი თანაცხოვრება შესაძლებელია; რომ ეს ქალაქი ყველას ერთნაირად ეკუთვნის და ეს სივრცე ყველამ უნდა გავიზიაროთ.