პანდემიის დროს, ვიდეო კამერა ადამიანებისა და თბილისის ქუჩებში დარჩენილი ძაღლების თანაცხოვრების მაგალითებს ეძებს. ეს ურთიერთობა ზოგჯერ დამთრგუნველი, ზოგჯერ კი, პირიქით, იმედისმომცემია.    თბილისის ქუჩებში 50 000-ზე მეტი ძაღლი ცხოვრობს. თითქმის ყველა რესტორანს, კაფესა და მაღაზიას საკუთარი ძაღლი ჰყავს მიკედლებული. რაც პანდემია დაიწყო, ძაღლები პრაქტიკულად მშივრები დარჩნენ. ეს ვიდეო ესე მოქალაქეებისა და მათი ოთხფეხა მეგობრების ურთიერთობას აჩვენებს. ქუჩაში უპატრონოდ დარჩენილი ძაღლების მიმართ დამოკიდებულება განსხვავებულია. რეჟისორ ელენე მიქაბერიძის აზრით, ამ დამოკიდებულებას ბევრის თქმა შეუძლია ჩვენს საზოგადოებაზე. ის ქუჩის ძაღლებისა და ადამიანების თანაცხოვრებას აკვირდება თბილისში და ამ ვიდეოში სოლიდარობის მაგალითებს გვაჩვენებს.   ელენა მიქაბერიძე: ამ ვიდეო ესეს დახმარებით მინდოდა თბილისს ქუჩაში დარჩენილი უპატრონო ძაღლების თვალით დავკვირვებოდი. რამდენიმე დღე და ღამე მათთან ერთად ვიხეტიალე ქალაქში და თითქოს უკეთესად აღვიქვი ქალაქიც და ის ადამიანებიც, რომლებიც ჩემ გვერდით ცხოვრობენ. ფილმში ჩანს,  როგორ იცვლება თბილისი სამუდამოდ. ჩემმა მეგობარმა შალვამ დამანახა, როგორი რთულია საყოველთაო მოწოდებას “დარჩი სახლში” დაემორჩილო, მაშინ როცა ქუჩაა შენი სახლი. როგორი რთულია დაიცვა საკუთარი თავი და სხვები, როცა შენ არავინ გიცავს. შალვა ამბობს, რომ დღეს მისი დაცვა მხოლოდ ძაღლებს შეუძლიათ. მისმა გამოცდილებამ იმედი მომცა, რომ ადამიანებისა და ცხოველების მშვიდობიანი თანაცხოვრება შესაძლებელია; რომ ეს ქალაქი ყველას ერთნაირად ეკუთვნის და ეს სივრცე ყველამ უნდა გავიზიაროთ.

“მასწავლებელი ხაიშიდან” 10 წლის წინ GIPA-ს სტუდენტების მიერ გადაღებული ფილმია, რომელიც სვანეთში, სოფელ ხაიშში მცხოვრები ზურა ნიჟარაძის ბრძოლაზე გვიყვება ხუდონჰესის მშენებლობის წინააღმდეგ. 2012 წელს ზურასთან ერთად, მთელი სოფელი აპროტესტებდა გიგანტური ჰიდროელექტროსადგურის მშენებლობას რეგიონში.  ხუდონჰესის მშენებლობა 1979 წელს დაიწყო და 1989 წელს შეწყდა. ამ პროცესს გარემოსდაცვითი და ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის საპროტესტო გამოსვლები უძღოდა წინ. საქართველოს მთავრობამ პროექტის განახლება 2005  წელს გადაწყვიტა. ენერგეტიკისა და ბუნებრივი რესურსების სამინისტროს ვებგვერდზე გამოქვეყნებული გეგმის მიხედვით, ჰესის მშენებლობა 2012 წელს უნდა დაწყებულიყო და 2018 წელს დასრულებულიყო. ბუნების დამცველები საფრთხეებს შორის ლანდშაფტისა და მიკროკლიმატის  ცვლილებას, ეროზიული და მეწყრული პროცესების გააქტიურებას ასახელებდნენ. სოფელი ხაიში საერთოდ გაქრებოდა, რაც თემში შემავალი  სხვა სოფლების დაცლასაც გამოიწვევდა. საპროექტო არეალში ხვდებოდა 600 საფლავი. ხელისუფლება ადგილობრივ მოსახლეობას ჰიდროელექტროსადგურის აშენების აუცილებლობაში, სოფლების დატბორვის ფასად, ვერ არწმუნებდა. მაშინ მოსახლეობა მთავრობისგან ყველა მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილების მიღების პროცესში მონაწილეობას მოითხოვდა და პერმანენტულ საპროტესტო გამოსვლებს აანონსებდა.  მოსახლეობის წინააღმდეგობის გამო ხუდონჰესის მშენებლობა დღემდე შეჩერებულია.

ორი ახალგაზრდა ქალი დედაქალაქიდან პატარა, მიტოვებულ სოფელში გადადის საცხოვრებლად და სრულიად უცხო გარემოში უკეთესი მომავლის კონტურებს სახავს.   კუმისის ტბის პირას, ძველი  საბჭოთა აგარაკების დასახლებაში, უცხო ადამიანები ჩნდებიან.  სალომე და ნინო, პანდემიის დასაწყისში,  ახალ კუმისში გადადიან საცხოვრებლად და მიტოვებული სოფლის გამოცოცხლებას ისახავენ მიზნად. ფილმი მათ მოგზაურობაზე გვიყვება და ამავე დროს, გვაჩვენებს, როგორი შეიძლება იყოს ახალი პოსტ-კოვიდური სამყარო.

70 წლის გელა მოსიაშვილი სიბერის მიმართ სტერეოტიპს არღვევს და საქართველოს მთიან რეგიონებში რამდენიმე ათეულ კილომეტრს ფეხით ხშირად გადის.   გელა მოსიაშვილი 50 წელია საქართველოს რკინიგზაში ელექტრომექანიკოსად მუშაობს. სმენიდან სმენამდე მისი ყოველდღიურობა თითქოს ერთფეროვანი და მოსაწყენია. სტიმულს და მოტივაციას, ასაკის მიუხედავად, მოგზაურობაში პოულობს და ამით სიბერის მიმართ საზოგადოების სტერეოტიპულ დამოკიდებულებასაც არღვევს.    

რუსუდანი და ცირა ასაკში იმ წარსულს აცოცხლებენ, რომელმაც მათ პროფესიულ მისწრაფებებსა და ოცნებებზე უარი ათქმევინა. 90-იან წლებში რუსუდანს და ცირას პროფესიაზე უარის თქმა მოუწიათ. ამ ვიდეოში ისინი წარსულს აცოცხლებენ, იმ სურვილებსა და ოცნებებს გვიზიარებენ, რომლებსაც მათი მომავალი უნდა განესაზღვრა. ბევრი ქალის მსგავსად, ცხოვრების სხვადასხვა ეტაპზე მიღებულმა კომპრომისულმა გადაწყვეტილებებმა, მათ საოცნებო კარიერას ხელი შეუშალა.   ვიდეო მომზადდა „ფრიდრიხ ებერტის ფონდის” სამხრეთ კავკასიის ოფისის მხარდაჭერით. მასში გამოთქმული მოსაზრებები ეკუთვნის ავტორს და შეიძლება, არ გამოხატავდეს ფონდის შეხედულებებს.