“საქართველო, დილა” ჩემი პერსონალური ფოტოების სელექციაა, რომლებიც 2009-2013 წლებშია გადაღებული. ფოტოებში აღბეჭდილია დღის ამ განსაკუთრებულ მონაკვეთში განცდილი და დანახული ემოციური მომენტები. ფოტოების უმრავლესობა გრძელი, გამოუძინებელი ღამეების შემდეგ გადავიღე, ხშირად სახლისკენ მიმავალ გზაზე. ჩემთვის ასეთი დილა ძალიან მიმზიდველი და რომანტიკულია. ცარიელ ქუჩებსა და სიმშვიდეს თავისუფლების განსაკუთრებული შეგრძნება მოაქვს, როდესაც დღის დანარჩენ დროს თითქოს ყველაფერი კონტროლირებულია.

როზა თავდიდიშვილის ცხოვრება, ალბათ, ძალიან ჰგავს იმ პერიოდში დაწერილ თავის ზღაპრებს. მისი ამბავი, ისევე როგორც ყველა კარგი ზღაპარი, ადრე წარსულში, მე-19 საუკუნის ბოლოს იწყება და ძლიერ ქალზე გვიყვება. გმირზე, რომელმაც არა ერთ გამოწვევას გაუძლო, რომ ჩაგრულ ხალხს დახმარებოდა და მათთვის ხმის უფლება მიეცა. ზღაპრების სახით ეს განძი დაგვიანებით, მხოლოდ მისი გარდაცვალების შემდეგ აღმოვაჩინეთ.

ეს ფოტოისტორიები საქართველოში მცხოვრებ ებრაელებზე გვიყვება. 30 წლის წინ ჩვენს ქვეყანაში 24 800 ებრაელი ცხოვრობდა, დღეს მათგან დაახლოებით 4000-მდეა დარჩენილი. მათი პორტრეტები ებრაული თემის მრავალფეროვნებაზე მიანიშნებს. ისინი ცხოვრების წესით, რელიგიის მიმართ დამოკიდებულებით, წარსულით და გამოცდილებით ძალიან განსხვავდებიან ერთმანეთისგან.  მიუხედავად ამისა, ისინი ერთად ქმნიან და ავითარებენ ქართულ-ებრაული ურთიერთობის უნიკალურ ისტორიას.

ქართველი სტუდენტებისთვის ებრაული ენის სწავლა დიდი გამოწვევაა. თორნიკე ფსუტურის ებრაულ ენასთან ურთიერთობა რთულ სასიყვარულო გამოცდილებას ჰგავს. ენის მიმართ განსაკუთრებული ინტერესი ბიბლიის გაცნობის სურვილმა გაუღვიძა. ახსოვს ის პერიოდი, დღეში 8 საათს რომ კითხულობდა ბიბლიას.  2014 წელს სკოლა რომ დაამთავრა, ბევრი არ უფიქრია, ისე გააგრძელა სწავლა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში ებრაისტიკა-არამეისტიკის საბაკალავრო პროგრამაზე. სტუდენტობისას გიდად მუშაობდა ებრაელ ტურისტებთან.