ფილმი აკვირდება ველო აქტივისტის, იგივე ველო მერის - მარ მიხელიძის წინააღმდეგობებს, რომელსაც ის გამუდმებით აწყდება და ასახავს იმ აბსურდს, რომელიც ერთი შეხედვით უწყინარი ტრანსპორტის, ველოსიპედის გარშემო ვითარდება.

ნაგავსაყრელთან ახლოს, ეკოლოგიური კრიზისის ფონზე, ყვავილების მფარველი ქალი მარტოობასა და სიღარიბეს ებრძვის.

სამშობლოში ახლახანს დაბრუნებული რეჟისორი ცდილობს, კავშირი აღადგინოს იმ სივრცესთან, რომელსაც აქამდე ეკუთვნოდა.

ფილმი “ჩემო დაო” ცდილობს ერთობლიობაში დაინახოს მრავალფეროვანი, მრავალშრიანი და ზოგჯერ ურთიერთგამომრიცხავი მოვლენები თბილისში: გარეუბნის ბაზრებიდან დაწყებული, მიწისქვეშა ქვიარ სცენით დამთავრებული, რომელთა შეკავშირებაც ქალაქს სიცოცხლეს ანიჭებს. “რატომ გჭირდება ეს ნივთები?”- გვესმის მოხუცი ქალის ხმა თავისი პატარა, მოუწესრიგებელი მაღაზიიდან. “თეატრისთვისაა” - მოკლედ პასუხობს დრეგ ქვინი, რომელიც ჩვეულებრივი, უბრალო ბიჭია ბაზარში. ჩემო დაო, თუ სიზმრების ნაცვლად რეალურ სამყაროში მხედავ, ამ გამოგონილ თანაცხოვრებაში მხედავ, თუ ჩემს არსებობას ეჭვქვეშ აყენებ, თუკი მივიწყებ, შემდეგ კი მეძებ, და თუ მპოულობ ისევ. თუკი მიმიღებ და მხარს დამიჭერ, თავისუფლების მორევში ერთად, თუ ჩვენ პატივსაც ვცემთ ერთმანეთს. თუ მომცემ ოთახს და ცოტა სივრცეს, დაო ჩემო, მე ვიარსებებ!

Შენობის დანგრევის საფრთხის მიუხედავად, ელდარს გადაწყვეტილი აქვს, რომ თბილისის შუაგულში, თავისი სახლი, რომელშიც ის დაიბადა და გაიზარდა, არ მიატოვოს. მუდმივად ცვალებადი სამყარო მას არ მოსწონს და არც ის, თუ როგორ მოქმედებს ახალი რეალობა მის ცხოვრებაზე.