Hunay bir axşam Strazburqda barlardan birinin qarşısında tanışı Benjaminlə qarşılaşır. Benjamin bir müddət əvvəl Azərbaycana səfər etmişdi - Hunayın siyasi səbəblərdən 2011-ci ildə ailəsi ilə birlikdə tərk etməli olduğu doğma ölkəsinə. Bu tərkediş Hunay üçün doğulduğu şəhərdən, yaxınlarından və uşaqlıq xatirələrindən hər gün daha da uzaqlaşmağa səbəb olan çətin bir gediş olub. Ona görə də o, Benjaminin Bakıdan gətirdiyi təzə təəssüratlar vasitəsilə Azərbaycanla bağlı xatirələrini təzələməyə tələsir... Bəs xatirələr başqasının xatirələri vasitəsilə canlı qala bilərmi? Bir insan doğma şəhərinə qayıda bilməyəndə, uşaqlıq xatirələri getdikcə azalanda nə baş verir? 

İkinci Dağlıq Qarabağ müharibəsinin başlaması ilə ölkədə müharibə tərəfdarı və əleyhdarı olan iki düşərgə yarandı, müharibəni həll yolu kimi dəstəkləməyən insanlar böyük əksəriyyətin qınağına tuş gəldi. 

Rejissor Atanur Nəbiyeva da müharibə dövründə oxşar vəziyyətlə qarşılaşanlardan idi. Belə bir vəziyyətdə o qərar verir ki, cəmiyyətdə müşahidə olunan bu dinamikanın ailəsindəki təcəssümünü sənədləşdirsin. Həmin dövrdə bəzi kəndlərin bombalanması nəticəsində cəbhə bölgəsində yaşayan qohumlar da Nəbiyevlər ailəsinin evində müvəqqəti məskunlaşmışdılar. 

Müəllif çəkiliş boyunca müharibə ilə bağlı bitərəf mövqeyindən çıxış etməyə çalışıb, "Kim haqlıdır?", "İnsan ölümünə dəyərmi?", "Konfliktin başqa bir həll yolu ola bilərmi?" kimi fundamental suallar qaldırıb. Cavab axtarışları bəzən valideyn-övlad arasında ciddi mübahisələrə gətirib çıxarıb. Ailə üzvlərinin fikirlərini qeyd-şərtsiz qəbul etməkdən imtina etməsi, onların mövqeyini sorğulaması isə Atanurun doğmalarını acıqlandırır, evdə təklənməsinə səbəb olur.

Bu məqalə Fridrix Ebert Fondunun (FEF) Cənubi Qafqaz regional ofisinin dəstəyi ilə hazırlanıb. Məqalədə səsləndirilənlər yalnız müəllifin fikirləridir və FEF-in mövqeyini əks etdirmir.

Dünyanın bir çox yerində albino insanlar bütün həyatları boyunca tez-tez ayrı-seçkiliklə qarşılaşırlar. Onlara “ağbaş”, “ağ adam” damğası vurulur və ətrafdakılar onlara “özlərindən olmayan biri” kimi yanaşır. Azərbaycanda albinolar özlərini cəmiyyətdən gizlətməyə və təcrid etməyə üstünlük verirlər. Onlar nadir hallarda sosiallaşmaqda maraqlıdırlar.

Doğulduğu gündən anası tərəfindən istənməyən Givi də dərisinin rənginə görə çətinliklərlə üzləşib. Ancaq o, özünü cəmiyyətdə təsdiq etmək, başqalarından fərqlənmədiyini göstərmək, cəmiyyətin bir parçası olduğunu sübut etmək istəyirdi. Givi hesab edir ki, o, özü kimi özgələşdirilən insanlar üçün körpü ola bilib.

Bu məqalə Fridrix Ebert Fondunun (FEF) Cənubi Qafqaz regional ofisinin dəstəyi ilə hazırlanıb. Məqalədə səsləndirilənlər yalnız müəllifin fikirləridir və FEF-in mövqeyini əks etdirmir.

"Çəhrayı şəhər 2" oçerk-filmi müəllifin daxili kimliyində səyahətdir; təhtəlşüurda reallıq və görüntünün təfsiridir. 

Tamamilə şəxsi esselər və poetik özünüifadə vasitəsi olaraq film xəyali bir məkanda həyatı araşdırır; bu, çərçivəsiz, gendersiz, təhlükəsiz, sağlam və hər cəhətdən azad olmaq üçün hazırlanmış bir məkandır ki, təcrid olunmuş kuirlər, eləcə də diskriminativ və zorakı reallıqdan qaçmaq istəyən insanlar üçün burada yaşamaq daha asandır.

Oktyabr ayında Dağlıq Qarabağ müharibəsinin gərgin günlərindəki hakim gündəmdən bir qədər uzaqlaşmaq üçü kameramı götürüb Lənkəranın Aşağı Nüvədi kəndinə getdim. Kənddə çətin anlara baxmayaraq, gündəlik yaşam qayğılarını davam etdirən köhnə tanışlarla görüşdüm.

Aşağı Nüvədi kəndində yaşayan Səxavət Həsənov 30 ilə yaxındır ki, elə yaşadığı kəndin sahilində balıqçılıqla məşğuldur. Rameş, Rza və Tehran da onun kimi uzun illərdir vaxtını dənizlə, balıqçılıqla keçirir. 

Müharibə başlayalı onlar hər gün cəbhə xəbərlərini izləyir, döyüşən qohum və həmkəndliləri ilə maraqlanırlar, bəzən isə onlardan gələn bəd xəbərlərin kədərinə qapılırlar.

Bütün bu baş verənlərlə yanaşı həyatlarına qaldıqları yerdən davam edirlər. Onlar hər gün səhər tezdən dənizə girib balıq ovlayır, çətin günlərdə torlarının boş olmamasını və möcüzə baş verməsini – bütün arzularını yerinə yetirəcək qızıl balığı gözləyirlər.