Անկայուն ժամանակներում այն ամենն ինչ կարող եք պահել՝ համերն ու հոտերն են: Նրանց կայուն ներկայությունը մարդկանց կարող է շեղել վնասներից, որոնք նրանք կրում են տան, աշխատանքի կամ քաղաքական ազատության կորստի դեպքում: Ծանոթ համերն ու հոտերը թույլ են տալիս ավելի քիչ տառապել, քանի որ դուք ձեզ հարմարավետ գոտում եք զգում, այնպես՝ կարծես ոչինչ չի փոխվել»,- ասաց ինձ թուրք գիդը, երբ փետրվարին Ստամբուլում էի:

Կարանտինի իմ երկրորդ շաբաթվա ավարտից հետո, երբ սկսեցի էքզիստենցիալ ճգնաժամով լի ավելի ու ավելի շատ զանգեր ստանալ,  հասկացա, որ իմ սեփական ճգնաժամն էլ է արդեն մոտենում: Որոշեցի, որ ժամանակն է ոգեշնչում գտնել`խոսելով արվեստագետների հետ: Ինչպե՞ս են նրանք կարողանում մոտիվացված մնալ ու իրենց արվեստին հավատարիմ  այսքան մարտահրավերների պայմաններում:

Էսսե ապատիայի, անվստահության ու դավադրության տեսությունների մասին

“Հեհ․․․էկել եք էստեղ, որ իմ մասին գրե՞ք։ Բա ի՞նքը, ի՞նչ ա անում՝ նկարո՞ւմ ա ինձ, բայց ինչի՞ համար։” 

81-ամյա Ռիմա Սահակյանը զարմացավ, երբ իմացավ, որ եկել եմ իր մասին գրելու:

Ռիման, ում տեղացիներն անվանում են «Ռեդ տատի» (անգլերենից թարգմանաբար՝  "կարմիր”), ապրում է Հայաստանի մայրաքաղաք Երևանից 44 կմ հեռավորության վրա գտնվող փոքրիկ գյուղում՝ Բջնիում եւ աշխատում տեղի Սուրբ Աստվածածին եկեղեցում:

“Դե, ու՞ր ա մեր տունը, ցույց կտա՞ս բալես”

Ռուսաստանում աճող ճնշումների բախվելով՝ լրագրողներն ապահովություն են փնտրում Հայաստանում

Այս նյութը Հայաստանում խաղահրապարակների վերջին 30 տարիների ընթացքում ունեցած վիճակի մասին է։

Խորհրդային Միության հանդեպ կարոտը կարող է օգնել որոշ մարդկանց վերագտնել իրենց երիտասարդությունը, սակայն դա նաեւ ռիսկեր է պարունակում հասարակության համար:

Երկու հայեր փորոձում են փոխել ԼԳԲՏ համայնքի մասին բացասական մեդիա նարրատիվները

էսսեիստ Էլլա Կանեգարյանն անդրադառնում է Լեռնային Ղարաբաղի կորստին և հասարակության համար դրա ավելի խորը հետևանքներին։