Արդեն չորս ամսից ավել է, ինչ 3.5 տարեկան զարմուհիս հարցնում է՝ «Հիբը՞ս տոն կիլական» (ե՞րբ ես տուն գալու)։
Ես այդ հարցի պատասխանը չունեմ։
Ընտանիքիս, որն ապրում է Արցախում, կարող եմ տեսնել միայն տեսակապով, իսկ թե երբ կստացվի նորից տուն գնալ` չգիտեմ: Ճանապարհը չորս ամսից ավելի է, որ փակել են ադրբեջանական ինքնակոչ «էկոակտիվիստները»:
Ծնողներիս, եղբորս, քրոջս ու իր երկու երեխաներին վերջին անգամ տեսել եմ անցած տարվա ամռանը, երբ հերթական անգամ այցելել էի նրանց։ Հայրս գյուղում՝ Գիշիում, մեղուներ է պահում։ Գնացել էի մեղրաքամին օգնելու։
Պլանավորել էի սեպտեմբերին նորից գնալ՝ տոնելու քրոջս՝ Տաթևի և զարմուհուս՝ Սառայի ծննդյան տոները։ Բայց անցած տարվա սեպտեմբերի 12-ին հայ-ադրբեջանական սահմանին էսկալացիայի պատճառով ընտանիքս համոզեց տուն՝ Արցախ գնալս հետաձգել։ Վախենում էին, որ ղարաբաղա-ադրբեջանական սահմանին նույնպես կարող է հարձակում լինել։
Շունչս պահած սպասում էի դեկտեմբերին։ Բոլոր հնարավոր արձակուրդային օրերս հավաքել էի, որ ամանորյա տոներին հնարավորինս երկար մնայի ընտանիքիս հետ։ Իսկ ամենակարևորն այն էր, որ ես գիտեի՝ ամեն տարի դեկտեմբերի 28-ին պետք է լինեմ Մարտունիում` մորս ծննդյան տարեդարձին:
Բայց տուն տանող ճանապարհը անցած տարվա դեկտեմբերի 12-ից մինչ այսօր փակ է, և ես այդ փակ ճանապարհի այս կողմում եմ մնացել։
Ընտանիքիս հետ շփվելու միակ միջոցը հեռախոսն ու համացանցն է, բայց նույնիսկ դա է սահմանափակումներով։ Էլեկտրաէներգիայի հովհարային անջատումների ու դրանցով պայմանավորված՝ համացանցի ու հեռախոսակապի խափանումների պատճառով մենք կարողանում ենք շփվել միայն հստակ ժամերի։
Ես խնդրել եմ ընտանիքիս լուսանկարել իրենց «շրջափակված կյանքը», նույնը արել եմ ես այստեղից՝ վավերագրելով նրանց հետ իմ սահմանափակ շփումները։
Այս նյութը պատրաստվել է մինչ Ադրբեջանի ապրիլի 28-ի հայտարարությունն այն մասին, որ շրջափակում չկա։ Հայաստանը հերքել է տեղեկությունը, թե Լաչինի միջանցքով բնականոն երթեւեկությունը վերսկսվել է։
Այս պատմությունը պատրաստվել է Friedrich-Ebert-Stiftung (FES) Հարավային Կովկասի տարածաշրջանային գրասենյակի աջակցությամբ: Բոլոր արտահայտված կարծիքները միայն հեղինակինն են և պարտադիր չէ, որ արտացոլեն FES-ի տեսակետները:
նվիրաբերեք հիմա