Հայաստանի հյուսիս֊արևելյան հատվածի ութ կիլոմետրանոց ոլորապտույտ ճանապարհը տանում է  լեռների գագաթին, անտառների մեջ ծվարած մի գյուղ: Այստեղ իր հայրենի գյուղի ապագայի տեսլականով ապրում է  36-ամյա Ռոբերտ Ղուկասյանը: Նա ունի մի շատ պարզ մոտեցում․ «Տեսնել առավելություններ թերությունների մեջ»։

Երևանից 200 կմ հեռավորության վրա գտնվող, հայ-ադրբեջանական սահմանային Չինարի գյուղում ապրող 14-ամյա Տիգրան Ղարախանյանը դպրոց գնալիս խուսափում է անցնել ճանապարհի կենտրոնով, քայլում է գյուղի տների պատերի կողքով, որպեսզի անվտանգ դպրոց հասնի: Տիգրանը դրա համար պատճառ ունի, քանի որ Չինարին գրեթե մեկ կիլոմետր է հեռու ադրբեջանական դիրքերից եւ պարբերաբար հակառակորդի թիրախում է:

Նրանք այն անվանում են «տուն»: Եվ իրոք, «Մեր տան» 16 կին բնակիչների համար Էջմիածին քաղաքում գտնվող երկհարկանի այս շինությունն իրապես միակ տունն է, որ նրանք գիտեն: Հայաստանում իր ձեւի մեջ միակ այս կառույցը` «Մեր տունը», հասարակական կազմակերպություն է, որն օթեւան է տալիս մանկատների եւ գիշերօթիկ դպրոցների դեռահաս եւ չափահաս այն աղջիկներին, ովքեր ուզում են կրթություն ստանալ կամ շարունակել իրենց ուսումը: «Մեր տանը» նրանք ապրում են չորս տարի` այդ ընթացքում սովորելով էջմիածնում կամ մայրաքաղաք Երեւանում:

6 տարի առաջ 45-ամյա տնտեսագետ Ներսես Տեր-Պետրոսյանի ընտանիքը հուշարձան տեղադրեց հայրենի Գողթ գյուղում` նվիրված իրենց  պապիկին եւ 16 այլ համագյուղացիներին, որոնք ստալինյան բռնաճնշումների զոհ էին դարձել: 1920 թվականին Իոսիֆ Ստալինի` Խորհրդային Միության ղեկավար դառնալուց հետո սկսվում են քաղաքական զանգվածային բռնաճնշումներ, որոնք իրենց գագաթնակետին են հասնում 1936-1938 թվականներին, սակայն շարունակվում են  մինչեւ 1950 թվականը: