ათი ფეხშიშველა ქალი დაბალი შუქით განათებულ ოთახში ფარდაგით დაფარულ იატაკზე ზის. სიჩუმეს იცავენ, ღრმა და ყოვლისმომცველ სიჩუმეს. თავები თეთრი ფულარით აქვთ დაფარული, თვალები დაუხუჭავთ. გალობა ნელი ტემპით იწყება.

„ლა-ილაჰა-ილალაჰ” — „არა არს ღმერთი გარდა ღმერთისა.” 

თავიდან სიმღერა შეუმჩნევლად, ძლივს გასაგონად ჟღერს, მაგრამ ტემპი და ომახიანობა ნელ-ნელა იმატებს. ქალები ტაშის კვრას იწყებენ და როცა ტაში ხურდება, ქალებიც დგებიან და წრეზე ბრუნვას იწყებენ, ტემპსაც ნელ-ნელა უმატებენ და არც გალობას წყვეტენ. 

„ლა ალაჰ ილალაჰ” — „არა არს ღმერთი გარდა ღმერთისა.” 

მგალობელთა გუნდი ფეხის ცემას იწყებს, არც ტაშს წყვეტს გუნდურ სიმღერასთან ერთად და ნელ-ნელა ეს მოძრაობები წრეზე რბოლას უფრო ემსგავსება, თითქოს, ტრანსში გასულები დაღლას ვერ გრძნობენ. 

„ლა ალაჰ ილალაჰ” — „არა არს ღმერთი გარდა ღმერთისა.” 

როცა პიკს მიაღწევენ, მოძრაობები ნელდება, გალობა კი იდუმალ სიმშვიდედ გარდაისახება. რიტუალი დასასრულს უახლოვდება. 

„მარშუა კავკაზ” — „მშვიდობა კავკასიაში”

ქალები ერთმანეთს ეხუტებიან და ეხვევიან. ასე ერთმანეთს სიმშვიდესა და წყალობას უზიარებენ. 

ზიქრი დასრულებულია.

ყოველ პარასკევს, შუადღისას, ქალი სუფი მისტიკოსები საქართველოს პანკისის ხეობიდან, ზიქრის შესასრულებლად იკრიბებიან. ზიქრი საუკუნეების წინანდელი რიტუალია, რომელსაც სუფი მუსლიმები მსოფლიოს სხვადასხვა კუთხეში ასრულებენ. რიტუალი მოიცავს სიმღერას, ცეკვას, საჯარო კითხვას და საბოლოოდ ექსტაზურ, ტრანსულ მდგომარეობაში გარდაიქმნება. პირდაპირ თარგმანში ზიქრი არაბულად „დამახსოვრებას, გახსენებას” ნიშნავს. მას სხვაგვარად ეძახიან დჰიკრსაც. ტრადიციულად დახურულ გარემოში სრულდება, მონაწილეები კი ერთი სქესის წარმომადგენლები არიან. უფრო ზუსტად, ზიქრი მხოლოდ კაცების რიტუალად მიიჩნეოდა, მაგრამ მეოცე საუკუნის დასაწყისში ზიქრის შესრულება ჩეჩნეთში ქალთა ჯგუფებმაც დაიწყეს, მალე წესი იქიდან საქართველოში, პანკისის ხეობაშიც გავრცელდა. 

დიდი კავკასიონის მთათა სისტემაში შეჭრილი პანკისი ნამდვილი ალპური სამკაულია. ათ კილომეტრზეა გადაჭიმული, ჩეჩნეთის საზღვართან ახლოს მდებარეობს და მის ძირითად მოსახლეობას სუნიტი მუსლიმი ქისტები შეადგენენ. ესენი ჩეჩნების შთამომავალი ეთნიკური ჯგუფის შთამომავლები არიან. ქისტების დიდი ნაწილი საკუთარ თავს ჰაჯისტად მოიხსენიებს, ანუ მეცხრამეტე საუკუნეში მცხოვრები ჩეჩენი სუფი მისტიკოსისა და პაციფისტის კუნტა ჰაჯი-კუშიევის შთამომავლად. ის ძმური სიყვარულისა და არაძალადობრივი რეზისტანსის დოქტრინას ქადაგებდა და ავრცელებდა.

პანკისის ბოლოდროინდელი ისტორია ჭრელია და ავ-კარგითაა სავსე. 1990-იან წლებში, ეს მიდამოები მეორე რუსულ-ჩეჩნურ ომს გამოქცეული დევნილების თავშესაფრად იქცა, მათ შორის იყვნენ ჩეჩენი სეპარატისტი მებრძოლებიც. 2010-იანი წლების შუა პერიოდში იყო პანკისიდან სირიაში გამგზავრების შემთხვევებიც. ახალგაზრდები ისლამურ რესპუბლიკაში გასაწევრიანებლად მიდიოდნენ. ამ პერიოდში ხეობაში უფრო რადიკალური და მკაცრი სალაფის ხაზი გავრცელდა, ძირითადად, ახალგაზრდები მიიზიდა.  მათ სუფის რიტუალები უარყვეს, უფროს თაობას განუდგნენ. თუმცა, ადგილობრივები დღეს სულ უფრო მეტად ცდილობენ მოაშორონ ჯიჰადისტების სათბურის მეტსახელი პანკისის ხეობას და მსოფლიოს თავიანთი ხეობის შესახებ კულტურული ცენტრებით, ფოლკლორული წარმოდგენებით მოუყვნენ.  

და ბოლო გზავნილიც ასეთია: „მარშუა კავკაზ” — „კავკასიაში მშვიდობა”