დისტანციურმა სწავლებამ, სოციალური ურთიერთობების ნაკლებობამ და იზოლაციამ სპეციალური საგანმანათლებლო საჭიროების მქონე ბავშვებში ემოციური და ქცევითი აშლილობები გაამწვავა.

ყოფილი საბავშვო ბაღის შენობაში მცხოვრები დევნილი ბავშვები და მათი მშობლები მრავალწლიანი იზოლაციის, გადარჩენისა და პანდემიის სოციალურ გავლენაზე გვიყვებიან.

წელიწადნახევრის შემდეგ, ბავშვები საკლასო ოთახებში ბრუნდებიან. მოსწავლეები, მასწავლებლები და მშობლები დისტანციური სწავლების პირველ გამოცდილებას იხსენებენ.

რუსუდანი და ცირა ასაკში იმ წარსულს აცოცხლებენ, რომელმაც მათ პროფესიულ მისწრაფებებსა და ოცნებებზე უარი ათქმევინა. 90-იან წლებში რუსუდანს და ცირას პროფესიაზე უარის თქმა მოუწიათ. ამ ვიდეოში ისინი წარსულს აცოცხლებენ, იმ სურვილებსა და ოცნებებს გვიზიარებენ, რომლებსაც მათი მომავალი უნდა განესაზღვრა. ბევრი ქალის მსგავსად, ცხოვრების სხვადასხვა ეტაპზე მიღებულმა კომპრომისულმა გადაწყვეტილებებმა, მათ საოცნებო კარიერას ხელი შეუშალა.   ვიდეო მომზადდა „ფრიდრიხ ებერტის ფონდის” სამხრეთ კავკასიის ოფისის მხარდაჭერით. მასში გამოთქმული მოსაზრებები ეკუთვნის ავტორს და შეიძლება, არ გამოხატავდეს ფონდის შეხედულებებს.

დამამთავრებელი კურსის სტუდენტები ქვეყანაში დაწყებულ ერთ-ერთ ყველაზე მასშტაბურ საპროტესტო ტალღას უერთდებიან და მოვლენებს საკუთარი პერსპექტივით აღბეჭდავენ.

ფილმში გიორგი ნეფარიძე, სოფელი შუქრუთის მკვიდრი, ჰყვება უწყვეტი პროტესტის ისტორიას და აღწერს რა ელის შუქრუთს უახლოეს მომავალში.

18 წლის კატარინა გზაგასაყარზეა: ბავშვთა სახლს ტოვებს, მისაღები გამოცდებისთვის ემზადება და პარალელურად, მასშტაბურ საპროტესტო გამოსვლებში მონაწილეობს.

თბილისის ხმაურს გაქცეული არქიტექტორი ლევან ტყემალაძე, ქალაქის ცენტრისგან მოშორებით, ბაბუის სახლის სახლ-მუზეუმად გადაკეთებას იწყებს, როცა მმართველი პარტია ე.წ. აგენტების კანონპროექტს პარლამენტში ხელახლა არეგისტრირებს და თბილისი მასობრივ საპროტესტო გამოსვლებში ეხვევა.