სიზმარი ერთგვარი თამაშია გონებისთვის, რომელიც გვაიძულებს მანამდე დავიჭიროთ და დავიმახსოვროთ დეტალები, სანამ ყველაფერი ბუნდოვანი გახდება. ჩემი პროექტიც ამ თამაშის ნაწილია და პანდემიის დროს, ცნობიერში შემორჩენილ სიუჟეტებს გვიყვება. ინტერვიუებით და ფოტოებით ვცდილობ გამოვიკვლიო როგორ უმკლავდება გონება პანდემიით გამოწვეულ ცვლილებებს.

რა ხდება მაშინ, როცა სმარტფონებს ვერ ვამოწმებთ და მნიშვნელოვანი ამბების გამოტოვების შიში მოსვენებას გვაკარგვინებს.

ბავშვობაში როცა თავს სევდიანად ვგრძნობდი, ოთახში ვიკეტებოდი, ფანჯარას ვაღებდი, იატაკზე ვწვებოდი და ღმერთს ველოდებოდი სალაპარაკოდ. ღმერთთან აღარ ვმეგობრობ, მაგრამ ეს ტრადიცია საკუთარ თავთან სალაპარაკოდ შევინარჩუნე.

რა არის სახლი? ის, რასაც დეველოპერები გვპირდებიან, თუ ადამიანების გაერთიანება, რომელიც ჩვენ გარშემო ცხოვრობენ? თუ რამე უფრო ხელშესახები? ის, რაც უსაფრთხოებას, სიმშვიდესა და სტაბილურობას გვაგრძნობინებს?