ბავშვობაში როცა თავს სევდიანად ვგრძნობდი, ოთახში ვიკეტებოდი, ფანჯარას ვაღებდი, იატაკზე ვწვებოდი და ღმერთს ველოდებოდი სალაპარაკოდ. ღმერთთან აღარ ვმეგობრობ, მაგრამ ეს ტრადიცია საკუთარ თავთან სალაპარაკოდ შევინარჩუნე. ბოლო დროს იმდენად ბევრი შეთქმულების თეორია მიტრიალებს თავში, რომ მიჭირს გავარჩიო რეალურად რას აქვს მნიშვნელობა ან რას უნდა მივაქციო უფრო მეტი ყურადღება. ამიტომ, უბრალოდ ჩუმად ვიღებ ჩემი ქვეცნობიერის ბიძგებს, მელანქოლიას, შფოთვებს და ყველა უსუსურ ფიქრს.
ჩემი პროექტი ეხება თვითიზოლაციაში საკუთარ თავზე დაკვირვებას და იმ მოგონებებზე თვალის გასწორებას, რომელსაც წლების განმავლობაში გავურბოდი. როცა მარტო ხარ და საკუთარ სხეულს ვერსად გაურბიხარ, ვერც საკუთარ მოგონებებს გაურბიხარ. სხეული შენი ცოცხალი მემატიანეა იმისა, რისგან გაქცევასაც ცდილობ.
გააკეთე დონაცია