პანდემიით გამოწვეულმა ცვლილებებმა და შიშებმა ბევრი ადამიანი მიწასთან დააბრუნა. პროფესიით მუსიკოსი, 44 წლის გვანცა თამარაშვილი ერთ-ერთია მათ შორის ვისთვისაც სოფელი და მეურნეობა მომავლის ინსპირაციად იქცა. გვანცა წლები მუსიკალურ სკოლაში მასწავლებლად მუშაობდა. პანდემიის დროს, მან ოდესღაც ნუშის ხეებით, პურის ყანებით და ქერის მინდვრებით ცნობილ თელეთში, წინაპრების მიწაზე, მეურნეობის შექმნა გადაწყვიტა. სახლი, რომელშიც არავის უცხოვრია, მისთვის თავშესაფრად იქცა. ახალმა ცხოვრებამ ახალი წინააღმდეგობებიც გააჩინა. “ნუშებთან დაბრუნება” ნაწყვეტია ენთუზიაზმით და იმედებით სავსე ქალის ცხოვრებიდან, რომელიც ბუნებასთან სიახლოვით, ახლად დარგული ნუშის ბაღებით ცდილობს თავიდან დაიწყოს ცხოვრება.

მარიამ  დოლიძე მსახიობია, თუმცა მისი ცხოვრება მხოლოდ სცენით არ შემოიფარგლება. 30 წლის მარიამი მოძრაობის „რუსეთი ოკუპანტია“ ერთ-ერთი ლიდერია. ესაა ახალგაზრდების ჯგუფი რომელიც მუდმივად აპროტესტებს რუსულ ოკუპაციას. დღის ერთ მონაკვეთში მარიამი კონფლიქტის ზონის მცხოვრებლებს ეხმარება, იცავს ადამიანის უფლებებს და აპროტესტებს უსამართლობას, საღამოს კი სპექტაკლში ფ. დოსტოევსკის რომანის „მოთამაშე” ერთ-ერთ პერსონაჟს განასახიერებს. მარიამის ყოველდღიურობა კონტრასტული და მრავალფეროვანია. ის და მისი თანამოაზრე ახალგაზრდები აქტიურად არიან ჩართული ქვეყნის პოლიტიკურ ცხოვრებაში. დადიან სხვადასხვა რეგიონში, ხვდებიან ხალხს და სჯერათ რომ საერთო საზოგადოებრივ სიკეთეს ემსახურებიან. 

მაშინ როცა ქალაქი იძინებს, მარიამი მეგობრებთან ერთად ახალ აქტივობას გეგმავს. ზოგჯერ, მათი ბრძოლა ექსტრემალურიც შეიძლება აღმოჩნდეს და ერთგვარ ანონიმურობასაც მოითხოვს. თავგადასავლებით დატვირთულ ღამეს კი ახალი დღე მოყვება. მარიამი ისევ სცენაზეა და როგორც მისი პერსონაჟი ამბობს – „თამაში იწყება“.

ბებიაჩემისა და ბაბუაჩემის სახლი, სადაც ბავშვობის არდადეგებს ვატარებდი, კარგა ხანს მაშინებდა. ჩემს ბავშვურ წარმოსახვაში ბევრი რამ ჩნდებოდა: სიბნელის შიში, მარტოობის შიში, ერთგვარი მისტიციზმი. ზოგჯერ საგნებსაც კი, სულიერ არსებებად აღვიქვამდი. სოფლის სახლს მომავალში სამყაროსგან მოწყვეტილ, მარტოსულ და ბუნებაში ჩაკარგულ არსებად წარმოვიდგენდი ხოლმე.

ეს არის ახალი წლის პორტრეტი, სადაც ჯადოსნური და ზღაპრული არაფერია. სპეციალურად მორთულ ქუჩებში კი დაბნეული თოვლის ბაბუა და ასობით პოლიციელი დააბიჯებენ.

ქალაქის ცხოვრება თავისებური მუსიკაა. მატარებლების რაკუნი, ძველი ტაქსის ღრჭიალი, ავტობუსების ვიბრაცია ჩვენ ირგვლივ ქალაქის რიტმს ქმნის. ტრანსპორტის ხმები სხვადასხვა დროში და ქვეყანაში არაერთი მუსიკოსისათვის ყოფილა ინსპირაციის წყარო. მე–20 საუკუნის 20–ანი წლებიდან მოყოლებული ადამიანები ქმნიდნენ მუსიკას გემების სიგნალებით, მატარებლებით, მანქანებითა თუ ვერტმფრენებით. მუსიკა განვითარდა და კლასიკური ინსტრუმენტების გარდა,  მოიცვა ყველანაირი ხმა, რომელსაც ირგვივ არსებული საგნები გამოსცემენ.“ტრანსპორტის მუსიკა” ერთგვარი ექსპერიმენტია, სადაც ქართველი კომპოზიტორი, ნიკა მაჩაიძე ურბანული ხმაურითა და ტექსტებით მუსიკას ქმნის. მაჩაიძე ერთ-ერთი პირველია საქართველოში, ვინც მუსიკალური რიტმების შესაქმნელად სატრანსპორტო საშუალებები გამოიყენა.  

ფილმი აკვირდება ველო აქტივისტის, იგივე ველო მერის - მარ მიხელიძის წინააღმდეგობებს, რომელსაც ის გამუდმებით აწყდება და ასახავს იმ აბსურდს, რომელიც ერთი შეხედვით უწყინარი ტრანსპორტის, ველოსიპედის გარშემო ვითარდება.

ფილმი აკვირდება რუსული ჭურვით დაზიანებული ქართული კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლის აღდგენით სამუშაოებს და მის გარშემო ცხოვრებას.